آرزوهای بزرگ

ایمان بیک- وی با این فرض که ایمیل ایرانی می‌تواند به کسب و کارها رونق ببخشد، نتیجه می‌گیرد که این ایمیل بومی و ایمیل‌های داخلی دیگر می‌تواند رقیب سرویس‌های خارجی، لابد مثل جیمیل و یاهومیل، شود البته به شرطی که ایمیل را بتوان از حالت تفننی خارج کرد.
اینکه چگونه می‌توان یک سرویس محلی برای کشوری با جمعیت 70 میلیونی و ضریب نفوذ پایین اینترنت را رقیب گوگل و یاهو کرد، امیدواریم خود آقای انصاری روزی توضیح بدهد و در آن زمان به سوال‌های ما هم می‌تواند پاسخ بدهد.
1- این مدل کسب و کار چیست که از یک سرویس ایمیل با ظرفیت اندک، مشتریان کم (150 هزار نفر) و فرایند پیچیده و طولانی ثبت نام یک سرویس رقیب می‌سازد. آیا ما آن چنان در تدوین مدل‌های کسب و کار مهارت یافته‌ایم که با گوگل رقابت کنیم؟ لطفا نگویید توان مهندسان ایرانی را دست کم می‌گیریم یا حقیر می‌شماریم. فقط شاید کمی واقع‌بین هستیم. کدام کسب و کار موفق با توان رقابت جهانی در ایران، به ویژه با حمایت دولت، ایجاد شده که ایمیل بومی دومی‌اش باشد؟
2- اینکه ایمیل باید از حالت تفننی خارج شود، بخشی از همین مدل کسب و کار است یا صرفا اظهارنظر شخصی است؟ آیا حذف یکی از قابلیت‌های مهم که موجب فراگیر شدن ایمیل در دنیا شده، می‌تواند عامل موفقیت مدل بومی ما باشد؟
3- دیگر همه می‌دانیم که ایمیل، صرفا به عنوان ابزار ارسال و دریافت نامه به شیوه الکترونیکی، کارکرد خود را از دست داده است. در دنیای وب 2.0 ایمیل‌ها به سرعت به شبکه‌های اجتماعی پیوند می‌خورند و در آنها حل می‌شوند. مدل کسب و کار ایمیل بومی چه نسبتی با این رویکرد جهانی برقرار می‌کند؟ و اصولا کدام شبکه‌سازی پشت ایمیل ما قرار می‌گیرد که ما را به نحو فعال با دوستان جهانی‌مان پیوند دهد؟ آقای انصاری می‌دانند که کسب و کارها امروز، فرصت‌های‌شان را بیش از پیش در شبکه‌های اجتماعی می‌یابند و می‌دانند که بخش مهمی از فعالیت کسب و کارهای ایرانی لاجرم در ارتباط با جهان بیرونی رقم می‌خورد و توسعه می‌یابد.
ناگفته پیداست که تعریف و تمجید صاحبان ایمیل بومی، هرچقدر هم که بلندپروازانه باشد، موفقیتی برای این سرویس‌ها رقم نمی‌زند.