فراموشی اجباری

مجتبی محمودی-اولین تهدید جدی که طی سال‌های گذشته همه بخش‌های اقتصادی و اجتماعی از جمله بخش فناوری اطلاعات ایران را تحت تاثیر قرار داده است بی‌انضباطی مدیریتی و نظارتی است که ساختار مدیریت کشور در بخش دولتی با آن مواجه بوده است چنان که این بی‌انضباطی مدیریتی به اشکال مختلف بی‌ثباتی اقتصادی بسیاری را در پی‌ داشته است. نمود عینی این بی انضباطی را می‌توان در فقدان توسعه فناوری اطلاعات و ارتباطات جست‌وجو کرد، مهم نیست  وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات دولت دهم را دولت الکترونیکی بداند بلکه واقعیت این است که در حال حاضر تاثیر شاخص‌های عینی و تجربی ارائه خدمات الکترونیکی و تاثیرگذار در زندگی روزمره شهروندان و همچنین تاثیرگذار در شاخص‌های اقتصاد کلان غیرقابل لمس است.
اشته و اخیرا نیز تبدیل به یک واقعیت انکارناپذیر شده است. اگر تا پیش از تحریم‌ها در راستای توانمند‌سازی بخشی از تولید داخل ارزیابی می‌شد با فراگیر شدن تحریم‌ها که عملا به تمامی بخش‌های اقتصادی و غیراقتصادی تسری پیدا کرده است نه تنها تولید داخل در بخش فنـاوری اطـلاعات را که پیش از این هم به وجود نیامد فلج کرده است بلکه شاهرگ توسعه فناوری اطلاعات را نیز که بر مبنای واردات تجهیزات از بیرون از ایران است نیز به بن‌بست خواهد کشاند.
ضعف اقتصادی پدیدآمده در پی بی‌انضباطی مدیریتی و اقتصادی دولت و همچنین فشارهای غیرقابل توجیه خارجی عملا شرایطی را بر عرصه فناوری اطلاعات تحمیل خواهد کرد که به دلیل بالا رفتن هزینه‌های توسعه کاربری و کاربردی در بخش عملا فناوری اطلاعات،  این مهم به یک امر غیرضروری تبدیل می‌شود.