این استاندارد یکی از مجموعه استانداردهای ملی ایران به شماره 10243 است. با افزایش دسترسی، و رشد کیفیت خدمات اورژانسی تقاضا برای ارائه خدمات بهداشتی و درمانی در جامعه و در منزل، افزایش یافته است. این امر موجب توسعه و استفاده روزافزون از سامانه¬های ذخیره¬سازی اطلاعات قابل حمل شده است. چنین ابزارهایی، به منظور دستیابی به اهداف مختلفی از جمله تشخیص سریع بیماری از طریق دسترسی به سوابق پزشکی قابل حمل و ارتباط با سامانه¬های نظارتی، مورد استفاده قرار می¬گیرند.
عملکرد چنین ابزارهایی، حمل و ارسال اطلاعات هویتی بین خودشان و دستگاه¬های دیگر است؛ بنابراین در طول نیمه عمر عملیاتی این ابزارها، امکان به اشتراک گذاشتن اطلاعات موجود در آن¬ها به وسیله دستگاه¬های مختلف با فناوری¬ها، قابلیت¬ها و کارایی متفاوت، وجود دارد.
امروزه مدیریت خدمات و بهداشتی و درمانی، به طور روزافزون به چنین ابزارهای خودکار شناسایی وابسته است. برای مثال، نسخه¬ها ممکن است خودکار باشد و در تعدادی از مراکز مجهز، قابل بازخوانی به وسیله کامپیوتر بوده و تبادل اطلاعات انجام گیرد. بیمه¬های خدماتی و درمانی و نمایندگی¬های آن¬ها که درگیر مراقبت-های بهداشتی بین منطقه¬ای هستند، برای بازپرداخت هزینه خدمات خود ممکن است نیازمند تبادل اطلاعات بین ابزارهای غیر مشابه باشند.
ظهور دستگاه¬های پشتیبانی و بانک اطلاعاتی قابل دسترسی از راه دور، منجر به تولید و استفاده از ابزارهای شناسایی توسط کادر بهداشتی و درمانی شده است، که همچنین قابلیت اجرای عملکرد امنیتی و انتقال امضای دیجیتالی را به سامانه¬های خدماتی بهداشتی درمانی دور دست از طریق شبکه، دارد.
با افزایش استفاده از کارت¬های الکترونیکی اطلاعاتی برای ارائه خدمات بهداشتی و درمانی، نیازمندی به استفاده از قالب داده¬ای استاندارد شده برای تبادل اطلاعات احساس می¬شود.
داده¬های مربوط به شخص که به وسیله شناسنامه سلامت حمل می¬شود، می¬تواند به سه نوع دسته¬بندی شود:
الف) داده¬های شناسایی: شامل داده¬های مربوط به خود ابزار و داده¬های مربوط به صاحب آن ( هویت شخص دارنده شناسنامه)
یارآوری- شناسنامه الکترونیک سلامت، بالقوه حاوی داده¬های مربوط به خود ابزار و داده¬های مربوط به صاحب آن می¬باشد و علاوه بر آن ممکن است اطلاعات بالینی و مدیریتی هم داشته باشد.
1. داده¬های مربوط به ابزار شامل موارد زیر می¬باشند:
• مشخصات خود ابزار
• مشخصات عملکردی و قابلیت¬های کاری آن
2. داده¬های هویتی مربوط به شخص دارنده کارت شامل موارد زیر می¬باشند:
مشخصات منحصر به فرد دارنده کارت یا سایر اشخاصی که داده¬های مربوط به آن¬ها به وسیله کارت حمل می¬شود.
ب) داده¬های مدیریتی شامل موارد زیر می¬باشند:
1. داده¬های تکمیلی مربوط به شخص
2. مشخصات هزینه خدمات بهداشتی و درمانی، از جمله اینکه آیا خدمات به صورت خصوصی یا عمومی انجام گرفته و سایر داده-های مرتبط با آن نظیر بیمه¬گزاران، قراردادها، سیاست¬های کاری و سایر مزایا
3. داده¬های دیگری که از داده¬های بالینی منتج شده و لازمه دستیابی به اهداف خدمات بهداشتی و درمانی است.
ج) داده¬های بالینی شامل مراحل زیر می¬باشند:
1. مواردی که اطلاعاتی درباره سلامت و حوادث مربوط به آن، فراهم می¬کند.
2. ارزیابی و نشانه¬گذاری بوسیله کادر بهداشتی و درمانی
3. داده¬های مرتبط با طراحی فعالیت¬های مربوط به درخواست¬ها یا کارهایی که انجام گرفته است.
چون یک شناسنامه الکترونیک سلامت ضرورتاً پاسخ¬های اختصاصی برای پرسش¬های قطعی فراهم می¬کند، و در همان حال نیاز برای بهینه¬سازی استفاده از حافظه برای جلوگیری از افزونگی داده وجود دارد؛ « فن مدل¬سازی شی¬گرای» سطح بالا با درنظر گرفتن ساختار داده¬ای شناسنامه الکترونیک، به کار گرفته شده است.
داده¬ها در چهار گروه بالا جنبه¬های مشترک زیادی دارند. برای مثال ممکن است علاوه بر کد شناسایی نیاز به نام و تاریخ نیز وجود داشته باشد. برخی داده¬ها ممکن است همانقدر که کاربرد بالینی دارند، کاربرد مدیریتی هم داشته باشند. بنابراین باید توجه داشت که تنها فراهم کردن یک لیست ساده از موارد مختلف در شناسنامه سلامت بدون بکارگیری یک سازماندهی کلی براساس عناصر داده¬ای پایه، کافی نمی¬باشد . این عناصر ممکن است به وسیله مشخصات دیگرشان ( مثل قالب) تعریف شوند و از اشیا داده¬ای مرکب ساخته شوند. بسیاری از چنین اشیایی ممکن است صفات مشترکی داشته باشند.
این قسمت از استاندارد، به توصیف و تعریف اشیا داده¬ای محدود بالینی می¬پردازد، که در این کارت یا کارت¬های اطلاعاتی مشابه با استفاده از um1، به صورت متن ساده و نشانه¬گذاری نحوی اختصاری نسخه یک( ASN.1) به کار می¬روند. در این استاندارد اشیاء داده¬ای عمومی که در قسمت دوم این استاندارد تعریف شده¬اند، توصیف نمی-شوند، و در صورت کاربرد به آن استاندارد ارجاع می¬گردد.
