آموزش الکترونیکی (مجازی) حوزه جدیدی از ارتباط فناوری و آموزش است که برای فراگیران امکان یادگیری مادامالعمر در هر زمان و در هر مکان را فراهم مینماید. در ایران این گونه آموزش به طور گستردهای شکل گرفته است اما با مشکلاتی جدی ناشی از پسماندگیهای گوناگون فرهنگی، حقوقی، فنی و زیرساختی روبرو است. در سالهای اخیر تجربیات ارزشمندی در این زمینه، به ویژه در حوزه روشهای آموزشی الکترونیکی ( مجازی) ترکیبی، انباشته شده است که میتوان از آنها جهت رفع موانع پیشروی توسعه بیش از پیش آموزشهای الکترونیکی (مجازی) در عرصههای متفاوت ملی نظیر آموزش و پرورش، آموزش عالی و آموزش کارکنان دولت بهره جست.
بدیهی است که مبانی فنی و زیرساختی بسیار ضروری هستند لیکن تجارب گذشته در کشور و در جهان ثابت کرده است که حتی در شرایط ایدهال از این حیث، نقطه بحرانی اصلی برطرف نمودن موانع پداگوژی یا موانع روششناختی تدریسی است. به عبارت دیگر بهرهگیری از فناوری اطلاعات در حوزه آموزش نیازمند تدوین استانداردهای بومی و میان رشتهای نظام آموزشی الکترونیکی( مجازی) است.
ظرفیت سازی فنی، انسانی، سازمانی و مدیریتی همگی در بستر چالشهای تدوین این استانداردها و تعریف ادبیات یکسان از مهارتها و ادغام نقشهای نوین تربیتی و آموزشی همراه با کاربرد فناوری اطلاعات و ارتباطات در طراحی آموزشی و برنامههای درسی قرار گرفتهاند.
در این راستا این استاندارد نظر به اهمیت و ضرورت ارتقاء مستمر دانش ملی، به منظور افزایش بهرهوری در حوزه نوسازی آموزش کشور، با توجه به کمبودهای سرمایهگذاری در عرصه آموزشهای حضوری و لزوم فزاینده بهرهگیری از ابزارهای نوین آموزشی به ویژه آموزشهای الکترونیکی( مجازی)، تهیه و تنظیم میگردد تا به این وسیله تجهیز، راهاندازی و استفاده از مراکز آموزش الکترونیکی (مجازی) از روش قابل اتکایی برخوردار شود. از این رو این استاندارد نقطه عطفی در ظهور و گسترش منظم چنین مراکزی خواهد بود.
لازم به ذکر است که در این استاندارد با نظر داشت به عرف اداری کشور به خصوص در آموزش عالی و برخی ملاحظات ادبی از جمله بار منفی واژه مجازی در برداشتهای روزمره از این پس در متن این استاندارد، از عنوان آموزش الکترونیکی استفاده خواهیم نمود. ضمناً مراجع بینالمللی استاندارد که در تهیه و تنظیم متن حاضر از آن بهره گرفته شده است، جهت دریافت بهتر این استاندارد، در پیوست اطلاعاتی به اختصار معرفی شدهاند.