اصلاحات اضطراری چند سال طول می کشد؟

وقتی گفت‌وگوی ایشان با هفته‌نامه عصر ارتباط (شماره 460) را مطالعه میکردم در کمال تعجب ملاحظه کردم که ایشان در باب زمان ایجاد تحول در مخابرات فرموده‌اند «مشاور هنوز نتوانسته زمان قطعی بدهد اما اینکه بنشیند و ساختار سازمانی را جاری و ساری کند و فیدبک‌های آن را بگیرد، حداقل 18 ماه است و پیاده‌سازی به سمت FMC  حداکثر سه سال...»
به عبارت دیگر چهار سال و نیم دیگر پس از دو سال و نیم از تغییر مالکیت مخابرات یعنی هفت سال باید منتظر ماند تا شاید تحولی صورت گیرد. این هفت سال انتظار کجا و آن وعده آغاز تحولات از ابتدای سال 91 کجا.
البته شاید آقای فیضی می‌دانست که دوران مدیریت ایشان در حال اتمام بوده و در آن گفت‌وگوی تلویزیونی برای توجیه عملکرد خود وعده اول سال 91 را داده و یا شاید هم مانند برخی دیگر از مدیران روی کوتاه بودن حافظه تاریخی ملت ایران حساب ویژه‌ای باز کرده‌اند اما تا جایی که از گوشه و کنار شنیده می‌شود در دوران مدیریت ایشان میلیاردها تومان صرف شده است تا برنامه «اصلاحات اضطراری» مخابرات به مرحله اجرا دربیاید. اینکه اگر برنامه اصلاحات اضطراری پس از هفت سال اجرایی می‌شود، چه اندازه با ماهیت اضطراری بودن آن هماهنگی دارد خود موضوعی دیگر است اما آنچه باعث نوشتن این یادداشت شد جلب توجه همگان به رویکردی است که در آن یک مدیر ذاتا دولتی در کمال صداقت و البته پس از دوران مدیریت خود، وعده اصلاحات را به چهار سال و نیم دیگر حواله می‌دهد. آیا واقعا ایجاد تنوع در محصولات سنتی و غیرمتنوع مخابرات، مهلتی اینچنین طولانی می‌خواهد؟
آیا اپراتورهای بین‌المللی که ایشان در گفت‌وگوی خود از آنها نام برده‌اند منابع درآمدی خود را محدود به فروش سرویس  VOICEو  SMSکرده‌اند و در یک فضای شبه‌انحصاری به قیمت‌های گران می‌فروشند.
آیا تنها راه افزایش درآمد مخابرات از مسیر کسب موافقت رگولاتوری با افزایش تعرفه‌ها می‌گذرد؟
آیا دو سال و نیم مدیریت آقای فیضی پس از تغییر مالکیت، زمان کافی برای بروز اولین علائم در تغییر رویکرد مخابرات به سمت مشتری‌مداری نبوده است؟
تردیدی نیست دو سال و نیم پس از تغییر مالکیت، همگان انتظار تغییر رویکرد را داشته باشند، پس یا باید در دو سال و نیم گذشته کاری صورت گرفته باشد که نتایج آن اجرایی شود که با وعده چند سال بعد ایشان در گفت‌وگوی اخیر بعید می‌نماید یا آنکه مدیرعامل جدید باید به فکر برنامه‌ریزی برای تغییرات باشد که قطعا زمان‌بر بوده و گذشت زمان هم برای سازمانی که دو سال و نیم وقت تلف‌شده در کارنامه دارد در حکم سم مهلک است و این احتمالا موجب آزردگی از مدیریت فعلی خواهد شد که جابه‌جایی آن محتمل به نظر می‌رسد. شاید طرح کنایه پوتین-مدودف هم نشان از وجود چنین انتظاری در ایشان است.
فراموش نکنیم مخابرات غولی است که طی سالیان متمادی با ودایع و هزینه‌های گران مکالمه‌ای که مردم نجیب ایران پرداخته‌اند، رشد کرده است. مستقل از آنکه مالک آن، چه کسی باشد انتظار می‌رود این شرکت بزرگ در رویکرد جدیدی به ارائه سرویس‌های بیشتر به مشتریان که همان صاحبان اصلی آن هستند بپردازد وگرنه دور نخواهد بود که با گسترش فناوری‌های نو و ظهور رقبای نه‌چندان نام‌آور، این سرمایه ملی به تاریخ بپیوندد. چه آنکه ظهور و رشد ایرانسل در مدت‌زمان کوتاه نشان داد جامعه، تشنه تحول در این عرصه است و دعوا بر سر مدیرعاملی و هیات مدیره‌ای در مخابرات دغدغه مردم نیست. این حاصل و عملکرد مدیران است که نام نیک از آنها به یادگار می‌گذارد و مردم را از فیض و برکت حضورشان بهره‌مند می‌کند.