صداها برای تعرفه بلند می‌شود؟

از سویی با انجام انتخابات سومین دوره هیات مدیره نظام صنفی رایانه‌ای و ورود سید مهدی میرمهدی رییس اتحادیه فناوران رایانه تهران در هیات مدیره نصر تهران و بعد، انتخاب وی به عضویت هیات رییسه سازمان، عملا شاهد پایان اختلافات دامنه دار نصر تهران و اتحادیه فناوران رایانه تهران بودیم، اختلافی که در سال‌های گذشته، به اقدامات خصمانه و تلافی جویانه و انتشار بیانیه‌ها و مصاحبه‌های تند و تیز دو طرف علیه هم می‌انجامید. از سوی دیگر دعوای قدیمی‌مجمع تشکل‌ها و نظام صنفی تهران که سال‌ها نفس همکاری‌ها  را گرفته بود و گلوی فناوری اطلاعات را می‌فشرد، گویا دارد رنگ آشتی به خود می‌بیند. حالا دیگر تعجبی ندارد که اعضای مجمع واردات، سندیکای تولیدکنندگان تجهیزات فناوری اطلاعات و سازمان نظام صنفی رایانه‌ای تهران، حداقل برای حل معضلات تولید و واردات، جلسات شان را یک کاسه کنند و تصمیمات گروهی بگیرند. اما یک اتفاق در هفته گذشته موجب شد پیوند مبارک صنفی‌های آی تی با مخاطره مواجه شود.

همه برای یکی، یکی به جای همه
داستان از تعرفه دستگاه‌های All- in- One شروع شد. ماجرا این بود که طبق تصمیم دولت و با توجیه حمایت از تولید داخلی و ایجاد اشتغال، تعرفه 60 درصدی را برای واردات دستگاه‌های  All-in-one، تعیین شده بود با همین تعرفه، گروهی از تولیدکنندگان به خرید سوله و تجیزات فنی و استخدام فنی و نیرو اقدام کردند که به تولید  بپردازند. شرکت‌هایی مثل مادایران، ماتریس، سام الکترونیکی، سیماوا و فراسو از جمله شرکت‌هایی هستند که شنیده شده برای تاسیس خط تولید این دستگاه‌ها سرمایه‌گذاری کرده‌اند. از سوی دیگر مجمع عالی واردات، سندیکای تولیدکنندگان فناوری اطلاعات و نظام صنفی رایانه‌ای استان تهران در جلسه‌ای مشترک به تفاهم رسیدند که به جای تعرفه 60 درصدی، تعرفه و حقوق گمرکی 40 درصد یا حداقل 2،500،000 ریال (هر کدام بیشتر باشد) را به وزارت صنعت، معدن و تجارت پیشنهاد کنند و از اعمال این تعرفه برای سال آینده حمایت کنند. به نحوی که منافع واردکنندگان و تولیدکنندگان حفظ شود. در حالی که پیرو این توافق، تصور می‌شد بخش خصوصی، صاحب یک موضع مشترک است، شنیده شد که اتحادیه فناوران رایانه تهران، با ارسال نامه‌ای خطاب به مدیرکل دفتر مقررات صادرات و واردات سازمان توسعه تجارت به طور مستقل، خواستار تعیین تعرفه چهار درصدی برای All-in-one  شده است. در پی اطلاع صنف از نامه مشترک تشکل‌های صنفی و اتحادیه فناوران رایانه، این سوال ایجاد شد که اگر رییس اتحادیه فناوران رایانه نایب رییس سازمان است، چگونه در مسوولیت صنفی دیگر خود، نظری مخالف با سازمان را اعلام می‌کند. سوال دیگر اینکه با این نزدیکی که بین سازمان و اتحادیه وجود دارد، چگونه نظرات اتحادیه در مذاکرات مهم برای تعیین تعرفه، لحاظ نشده است. دغدغه دیگر صنف فناوری اطلاعات این است که وقتی رییس جدید و قدیم سازمان نظام صنفی رایانه‌ای تهران، هماهنگی ایجاد شده با اتحادیه را از مهم‌ترین دستاوردهای دور دوم و سوم هیات مدیره سازمان می‌دانند، چگونه تعرفه یک کالا می‌تواند این هماهنگی را خدشه‌دار کند.این در حالی است که تعرفه چهار درصد یا 40 درصد، تنها چیزی نیست که سخت افزاری‌ها را از رییس  اتحادیه فروشگاه‌ها آزرده کرده است.

توهین به تولید
شنیده شده سخت افزاری‌ها، به ویژه آنهایی که در زمینه تولید فعالیت می‌کنند، معتقدند نامه رییس اتحادیه فناوران رایانه و نایب رییس سازمان نظام صنفی تهران، حاوی توهین به تولیدکنندگان است. میرمهدی در نامه‌اش خطاب به مدیرکل دفتر مقررات صادرات و واردات سازمان توسعه تجارت، پس از بیان دلایل لزوم کاهش تعرفه این کالا، اعلام کرده است که این تعرفه بالا سبب سوءاستفاده عده‌ای مبنی بر راه‌اندازی خط تولیدی خواهد شد که این خط تولیدها به معنی یک سوله و چند نفر آدم است که به بهانه تولید از دولت مطالبه وام‌های میلیاردی و زمین و معافیت‌های مالیاتی می‌کنند،  جلو واردات را می‌گیرند و کالا را با قیمتی بسیار بالاتر از جهان به مصرف کننده ایرانی عرضه می‌کنند. این جملات گویا به تولیدکنندگان فناوری اطلاعات خوش نیامده است و آن را توهین به خود می‌دانند و بیرون آمدن این صدا از داخل صنف فناوری اطلاعات را ضربه بزرگی به صنف تلقی می‌کنند.

موش دواندن در تعرفه
ماجرا اینجا هم تمام نمی‌شود. میرمهدی در نامه‌اش همچنین خواستار کاهش تعرفه موشواره (ماوس)، کارت دیجیتال تلویزیون و چند کالای دیگر به دلیل نداشتن تولید داخلی شده است. این در حالی است که گروهی معتقدند در این دو زمینه تولید داخلی وجود دارد و درخواست میرمهدی برای کاهش تعرفه این کالاها، به دلیل حفظ منافع برخی واردکنندگان کالاهای مذکور بوده است. به هرحال صرف نظر از اینکه کدام سوی این ماجرا درست می‌گوید و تحلیل کدام طرف نادرست یا مغرضانه است، این داستان تازه تعرفه‌ها شاهدی بر این مدعاست که هنوز تا یکدستی صنف فناوری اطلاعات، ترجیح منافع صنفی به منافع فردی و گروهی و تشکیل جبهه‌ای مشترک و متحد در برابر تصمیماتی که به صنعتIT صدمه می‌زند، راه درازی در پیش است.