اینترنت هم درد و هم درمان

 اخیرا نیز به مدد افزون شدن تجربیات مدیران در خصوص ناکارآمدی نام‌سازی نامعتبر برای یک امر معتبر همچون اینترنت موضوعات فناورانه مختلفی از جمله راه‌اندازی شبکه کشوری اینترانت و جداسازی آن از اینترنت، رساندن فیبر نوری به در منازل تحت عنوان و نام اپراتور چهارم به میان آمده است.
همه تلاش‌های فوق طی بیش از یک دهه گذشته دو نکته آموزنده در بطن خود نهان دارد که توجه آگاهانه به آن شاید بتواند برای برنامه‌ریزی‌های آتی که فارغ از نام‌سازی برای اینترنت صورت خواهد گرفت، مثمرثمر باشد.
اول اینکه تغییرات مداوم در استفاده از شیوه‌ها و تکنولوژی‌های متفاوت برای تنظیم‌سازی دسترسی کاربران ایرانی به اینترنت نشان می‌دهد تکنولوژی‌های متفاوت علی‌رغم اینکه بخشی از خواسته‌ها و اهداف تصمیم‌سازان را به ‌صورت مقطعی برآورده ساخته، نتوانسته غایت نهایی مورد نظر تصمیم‌سازان را تامین سازد و در نهایت باید بیاموزیم که لزوما هر پدیده جهانی را نمی‌توان با پروژه‌های وطنی ملی‌سازی کرد.
دوم اینکه وقتی صحبت از جداسازی اینترانت (پهنای باند داخلی) از اینترنت (پهنای باند بین‌المللی) را پس از بیش از یک دهه تنظیم‌سازی دسترسی کاربران به اینترنت به میان می‌آوریم، در واقع پذیرفته‌ایم که پهنای باند به اندازه آب، برق، بهداشت و... برای توسعه کشور حائز اهمیت است از همین رو حتی اگر بخواهیم غایت پاکسازی اینترنت و حلال‌سازی آن را پیگیری کنیم راهی نداریم جز افزودن بر پهنای باندی که تاکنون محدودش کرده‌ایم. پس شاید بیراه نباشد که بگوییم هم درد و هم درمان در اینترنت است.