گزارشی مختصر از آنچه در چهارشنبه داغ صنف گذشت.

روزی که گذشت محکی جدی برای ادعاهای راستین و مصنوعی لیست‌های دوگانه، توان و طاقت رسانه‌ای آنها و واکنش‌هایشان به مسایلی همچون تعامل با دولت، نمایشگاه الکامپ، رابطه ریاست و کمیسیون‌ها در سازمان و صحت انتخابات آتی بود که نشان داد هر کدام نقاط قوت و ضعف فراوانی در مسایل یادشده دارند و مهم‌تر از همه فضای انتخاباتی و مطبوعاتی هفته آینده آبستن نبردی خواهد بود که می‌تواند آینده صنفی هر کدام از کاندیداهای شاخص این دو لیست را به قله افتخار یا ورطه شکست بکشاند. 
تهران، روبه‌روی باغ سفارت انگلیس، ساعت ده صبح
شاتل یک سرویس‌دهنده اینترنتی کلاسیک است، از همان در ساختمان این متحد اینترنتی سرشناس لیست پیشنهاد 20 که رد می‌شوی می‌بینی انبوه مراجعان و کارمندان در راهروها از کنار هم می‌گذرند و در خلال درهای امنیتی که با کارت‌های الکترونیکی ماموران باز می‌شوند و آسانسوری که در تمام طبقات توقف جالب توجهی دارد، کمتر کسی توجه می‌کند که جمع غریبه‌ای مشغول رفتن به طبقه پنجم هستند که با مراجعان همیشگی تفاوت دارند؛ ‌خبرنگاران حوزه فاوا این بار به ساختمان شرکتی که موفق‌ترین ISP کشور به شمار می‌آید آمده‌اند تا بالاخره با لیست نهایی پیشنهاد 20 رو‌به‌رو شوند.
جلسه صبحگاهی با ورود برخوردار رسمیت پیدا می‌کند، که کت خاکستری شیکی پوشیده و صاف بدون هیچ تردیدی می‌رود بر صدر مجلس می‌نشیند تا سیامک پیربابایی، ‌جنگنده باتجربه پیشنهاد 20، ‌سمت راستش و خود رئیس هیات مدیره شاتل، ‌شانه‌ساز‌زاده سمت چپش بنشینند. خبرنگاران وقتی اولین صحبت‌ها را درباره اینکه این لیست رئیسی ازپیش‌تعیین‌شده ندارد را می‌شنوند و لبخند می‌زنند. جلسه را ظاهرا مدیرعامل سام‌الکترونیک آغاز می‌کند که تاکیدی مداوم بر تجربه حاضر در لیستش دارد و البته نمی‌شود منکر تجربه قابل توجهی شد که در این لیست متخلخل گنجانده شده است ولی بحث از جایی آغاز می‌شود که پیربابایی انتقاد به آنچه گذشته است را با ادبیات جدیدش آغاز می‌کند. عبارات مهم مورد تکیه وی از این قبیل بودند:«آیا جایگاه رئیس سازمان این است که خیابان‌های نمایشگاه را برای برگزاری الکامپ بالا و پایین کند؟ چرا رئیس کمیسیون سخت‌افزار یک‌شبه و در غیابش عزل شد؟ چرا باید کسانی در بیرون سازمان برای آن تعیین تکلیف کنند؟ ما دیگر در دوره بعدی پدرخوانده نخواهیم داشت ولی حتما در خدمت پدران معنوی و تجربه‌هایشان هم هستیم.» در میان همه این اظهار نظرها سیامک پیربابایی حضور این کاندیداها را به بیداری صنفی تشبیه کرد و هشداری موکد درباره صحت انتخابات داد که همان‌طور که جلوتر خواهید خواند هر دو خبرساز شد.
دیگر عضو خبرساز پیشنهاد 20 حسین غروی بود که آشکارا بحث اصلاح اساسنامه برای فعال شدن کمیسیون‌های سازمان را پیش کشید و در کنارش علیرضا پورنقشبند از تدابیر ویژه برای کنترل آرای وکالتی خبر داد، البته اوج دراماتیک جلسه در دستان دو بانوی حاضر در میان کاندیداهای پیشنهادشده قرار گرفت؛ یعنی بیتا طهماسبی و بهناز آریا. بیتا طهماسبی از خودش این سوال را مطرح کرد که چرا در دو سال دوم تصدی‌اش در هیات مدیره قبلی سکوت کرده است و اتفاقا توضیح داد برخورد ضعیف هیات مدیره و روسای سازمان با مسابقات جنجالی دوره پیشین منجر به ناامیدی وی از هرگونه قاطعیتی در ساختار گذشته سازمان شده است. آریا هم که این روزها سخت در پی ساختن یک چهره طراز اول صنفی از خود است با اصرار از خبرنگاران خواست با مطرح کردن سوال درباره برنامه‌های عملی وقت جلسه را نگیرند چون پیشنهاد 20 در پی اصلاح ساختار سازمان است و باید در نهایت خود سازمان کاری کند که مسوولان برای اجرای امور دنبال رئیس سازمان باشند نه اینکه رئیس سازمان پشت درهای بسته منتظر بماند.
شاید یکی از سنگین‌ترین مهره‌های پیشنهاد 20 فرهاد الیشایی بود که بسیار محترمانه خواستار سازمانی شد که کنش‌گرا و مطالبه‌گر باشد نه واکنش‌محور و توضیح داد مشکلات تنها منوط به کمیسیون سخت‌افزار نیست و اگر کمیسیون نرم‌افزار پیشین موفق‌تر بوده به این دلیل بوده است که خود حاضران در این کمیسیون شوق و شور بیشتری به خرج داده‌اند نه لزوما اینکه به این مقوله توجه بیشتری در سازمان شده است. دنباله بحث را رضا دانش گرفت که همچون علیرضا علمی در روزهای پایانی به لیست بزرگان اضافه شده است.
جالب آنکه این دو چهره اساسا منتقد سازمان تحت تاثیر جو شدیدا منتقد حاکم بر جلسه خبری پیشنهاد 20 تبدیل به سخنورانی میانه‌رو شده بودند! برای مثال دانش فقط تاکید کرد که مطالبات عمده نرم‌افزاری‌ها هنوز بر جای خود باقی است و در مسایلی مانند مناقصات دولتی و حق مالکیت معنوی هنوز شرایط مقبولی برای تولید‌کنندگان نرم‌افزار محقق نشده است.
در پایان همه و با تردید فراوان هم محمد مظاهری از توسن حرف زد که توضیح داد لزوما در بحث جایگاه سازمان نیازی به تقابل بیرونی نیست و صرف خود اتحاد درون صنف هم می‌تواند منجر به نتایج ملموسی برای صنف در تعامل با دولت شود که البته تنها چند ساعت بعد مشخص شد که مظاهری در راستای همین اتحاد ازدست‌رفته انصراف داده است و نفر پانزدهم شاخه شرکت‌های لیست پیشنهاد 20 سادینا آبائی از سیمرغ است!
تهران، دروس،‌ خیابان ناطق نوری
ساختمان شیک داده‌گستر نوین بیشتر از آنکه رنگ و بوی یک سرویس‌دهنده اینترنتی را داشته باشد شبیه مرکز یک هلدینگ سرمایه‌گذاری است؛ دیوارها و کف با چوب ماهوتی رنگی فرش شده‌اند و اثاثیه و مبلمان مخملی‌رنگ شخصیتی اشرافی دارند. در کریدورهای خلوت ساختمان تنها کارمندان خوش‌لباسی حضور دارند که دقیقا می‌دانند با جمعی خبرنگار عجول سروکار دارند و جمع پراکنده آنها را با حوصله فراوان به اتاق کنفرانس شیکی راهنمایی می‌کنند که در صدر آن این بار آزاده داننده نشسته است و در سمت راستش محمدرضا حدادی، چهره سیستماتیک کمیسیون نرم‌افزار و در سمت چپش احسان بیات، جوان صنفی سازمان قرار دارد. روحیه پشتیبان‌گر بیات نسبت به بانوی ساده‌پوش میان‌سالی که در میانه صحنه منتظر ورود همه اهالی رسانه‌هاست محسوس است.
داننده از همان ابتدا در یک وزن‌کشی خاموش نشان می‌دهد باج نمی‌دهد و اصرار بر سر آغاز جلسه بدون حضور برخی رسانه‌ها را رد می‌کند و وقتی صحبت‌هایش را شروع می‌کند، توضیح می‌دهد می‌توانند توضیحات درباره برنامه‌های کلی گروه را از سایت گروه بخوانند ولی سه محور حفظ و اشاعه شفافیت در ساختار سازمان،‌ حضانت از حقوق جمعی اعضای سازمان و رونق کسب و کار در دستور کار و اولویت این لیست قرار دارد.
داننده همکارانش را دعوت به تکمیل توضیحاتش می‌کند ولی در مجموع سعی می‌کند خودش پاسخگوی انتقادات خبرنگاران نسبت به نوع چینش باشد. داننده توضیح می‌دهد نیازی نیست افرادی را که دلسوز فعالیت‌های صنفی هستند با عنوانی منفی و اتهام و برچسب زدن از این عرصه راند و هر کسی حق دارد در عرصه یک سازمان مردم‌نهاد و چارچوب اخلاق فعالیت کند ولی لزوما اتحاد 15 پاسخگوی همه این اقدامات نیست. او فرضیه وجود پدرخوانده را با تکیه بر این منطق که همه کاندیداها ترجیح می‌دهند نقش مثبتی برای صنف‌شان ایفا کنند رد می‌کند و در عین حال سرفصل تمامی توضیحاتش را این خواسته قرار می‌دهد:«با مصداق و شواهد صحبت کنید و اسیر جوسازی‌های انتخاباتی نشوید.»
بیات در تکمیل حرف‌های داننده تاکید می‌کند لزوما از تمامی ظرفیت‌های قانونی اساسنامه استفاده نشده است و وجود کمیسیون‌های موفق و ناموفق این نظریه‌اش را اثبات می‌کند، ضمن آنکه نباید کمیسیون‌ها وسیله‌ای برای مطامع شخصی شرکت‌ها قرار بگیرند، حدادی هم در ادامه حرف‌های هم‌قطارش این خط فکری را دنبال می‌کند که اتحاد 15 مدافع تمامی کارنامه هیات مدیره قبلی نیست بلکه سعی در اصلاح خلاءهایی داشته که وارد انتخابات شده است، میری که در سالن کنفرانس شرکتش صحبت می‌کند هم رئوس برنامه اینترنتی را توضیح می‌دهد و تلاش برای زدودن انحصار از این عرصه را هم در صدر دستور کمیته اینترنتی‌اش قرار می‌دهد.
البته جلسه با دفاع آتشین گل‌مر بحری سر مساله هیات رئیسه روند تندتری به خود گرفت که از خبرنگاران پرسید چرا تمامی پرسش‌هایی که از اتحاد 15 مطرح می‌شود معطوف به گذشته سازمان است؟ مگر ما بیشتر از لیست‌ها و اشخاص دیگر میراث‌دار سازمان هستیم. اصلا اگر قرار بود ما همان سوالات را جواب بدهیم که نباید اینجا باشیم.
با این وجود شاید پاشنه آشیل لیست اتحاد 15 صدری بود که در میانه جلسه آشکارا تاکید کرد بارها ترجیح داده است برای حفظ منافعش با رسانه‌ها تماس نداشته باشد و البته حمایت قاطعی از موضوع مناقشه‌برانگیز اینترنت ملی که همواره از کانون‌های حساسیت سازمان و رسانه‌های محافظش بوده است از خود نشان داد.
داننده حرف‌های بحری‌ را این‌گونه کامل کرد: «سازمان بر اساس اصولی از شفافیت و صداقت شکل گرفته است که ما آن را میراث برده‌ایم و به آن پایبندیم ولی لزوما سلایق مدیریت ما با هیات مدیره‌های پیشین یکسان نیست و به اصلاحات ضروری هم معتقد هستیم.»